Week 2: Ik hoor EEN PIEP in mijn oor, STIL ALLEMAAL!

Ben ik dat? Die schreeuwende waanzinnige?

Mijn hoofd zoemt, mijn huis ‘ZOOMED’, gonst en maakt veel andere digitale geluiden. De puber start om 8.20 in de ‘hangouts”. Manlief meldt zich om 8.45uur via TEAMS (zijn stem galmt door het huis). Ik start zelf elke ochtend nog eerder mijn online cursus "de online challenge" via Demio. Na een bammetje en een kop koffie. Die romantische volkoren pannenkoeken van vorige week zijn al weer verdwenen. Gelukkig heeft dit eerste ochtendwebinar alleen een chatfunctie. Die video al zo vroeg op mijn tronie, dat trek ik echt niet :-(.

Ik ben er inmiddels trouwens van overtuigd dat diverse cosmetische klinieken aandelen hebben in ZOOM, en SKYPE en TEAMS. Dat kan niet anders, na 1 week jezelf uur in, uur uit op het beeldscherm zien ga je echt geloven in een fillertje of botox (en ik ben er zo één die echt fervent tegenstander van die rommel is:-), kan je nagaan.

Enfin, dit gaat ongeveer best goed tot 10 uur.

Het nieuwe schema

Dan start de thuisschool met juf Annie. Daar is trouwens wat mis mee, met die juf Annie. Week 1 was het echt een topwijf. Vol compassie en geduld met slechts 1 minuscuul GVD-momentje. Waar ze ook keurig haar excuses voor aanbood. Tegenwoordig lijkt het wel een gestreste tijger met elke seconde een ‘eyeroll’ of een briesend geluid. Het bouwt zich echt langzaam op en rond lunchtijd sidderen de thuisleerlingen en ligt juf Annie schuimbekkend op het vloerkleed. Haar hoofd gonst, maar ze moet door. Nog even een nieuwe demo voor ‘online content’ doornemen, nog een e-coaching, nog een worksjoppie transformeren naar iets digitaals… oh en voor de afwisseling: nog een klant op de ‘ZOOM’ (gewoon bellen doen we in deze nieuwe wereld niet meer).

Dan de avond. De TV gaat aan. Het nieuws veroorzaakt nieuwe oorsuizen. Ik kan het helemaal niet aan! Tot 1 juni geen bijeenkomsten: nee toch? Gaat om de evenementenwereld maar treft dus ook mijn werk wat langer… pffff. Eerst maar even videobellen met mijn moeder. Die vreest een eenzaam bestaan komende maanden. Kunnen we elkaar anders in de tuin ontmoeten? Met twee meter ertussen? Beter van niet. Iets met “liever safe dan sorry”? Of zal ik toch maar gaan? Boodschappen brengen? Moeilijk moeilijk, mijn oren… ze suizen.

Niet te vergeten: mijn online bootcamp (via ZOOM) begint om 18.30 uur. Ik hoor via allerlei schermpjes van mijn sportvriendinnen dat elders de kinderen ook schreeuwen. Ik zet de microfoons meteen op mute, anders begint dat gepiep in mijn oren weer. Ik richt de camera een beetje schuin omhoog. En zodra ik uit beeld ben, sluit ik mijn ogen en ga ik even lekker liggen in plaats van in die eindeloze PLANK. Heel even RUST. Heerlijk!

Tijd voor verandering

Oh man! Ik ben gewoon veel beter ‘live’. Daar zit mijn kracht. Daar kan ik mijn humor en energie kwijt. Nu ben ik net een virtuele dominee (begreep ik uit betrouwbare bron) of dus een duivel (juf Annie). Ik doe het niet echt goed voor de camera. Ik moet bewegen. Ik heb nu 28 x een videopitch opgenomen. Doel van de pitch was een paar webinars verkopen. Huidig resultaat: het laatste zetje geven aan mensen die het toch al niet zien zitten…

Tijd voor ‘change’ en een plan. Ik ben overwhelmed. Ik geef al jaren workshops over ‘omgaan met veranderingen’. Nu zit ik er zelf weer eens middenin. De wereld staat op zijn kop. Mijn wereld. Jouw wereld. Eigenlijk voor iedereen. Ik word gek als ik op LinkedIn, Facebook of Insta kijk. IEDEREEN gaat online. Online is het nu helemaal. De grootste tegenstanders die ik ken gaan zelfs openlijk ‘om’ op linkedIn. Haha, bizar toch eigenlijk. Die overlevingsdrang van mensen. Wat een enorme veerkracht heeft de mens.

Ik ervaar zelf ook grote druk. Ik moet mee, anders mis ik de boot. Maar ik ben nog aan het verwerken. Ik wil nog even ontkennen. Of een weekje even niks. Maar dat kan niet want ik heb geen inkomen. Iets in mij fluistert: “Aan de slag jij, lui VARKEN”. Echter, ik kom moeilijk in beweging. Of nee, ik ben eigenlijk volop in beweging: alleen maar aan het vergaren, vergaderen, nadenken, verzamelen, in me op aan het nemen, uitwerken. Maar ik verlies focus. Dat verlamt.

Ik zit dus midden in een verandering. Een volkomen onverwachte verandering. Als ik zo door ga word ik gek… Eerst weer even die wandeling door de polder maken. Met mijn zoon. En dat werkt nog steeds. Ik word kalm, ik word weer leuk.

Dus tijd voor overzicht en een plan

Dat ben ik dus afgelopen week gaan maken. Een beetje alleen en ook samen met mijn begripvolle collega. Via ‘de zoom’ natuurlijk. Met mooie tijdsblokken. Met vooral focus op WAT gaan we nu doen en ontwikkelen, het HOE komt later wel.

Oh ja, en juf Annie die vliegt eruit. Dat bleek helemaal geen goede keus voor het onderwijs. Dat wordt nu dus juf Marie (alter ego blijkt noodzaak want van Mama wil in elk geval NIEMAND les). En die Marie komt van 10-14 uur. Voor die tijd twee uur aan mijn cursussen besteden en vanaf 14.00 uur aan klanten en lopende zaken tot aan het eten. Daarna één(!) x nieuws of een talkshow (corona, corona, corona) en verder gewoon ook een keer hersenloze televisie of nog even lekker achter de laptop. Net als vroeger. 14 dagen terug…

Stay safe, stay strong

Ik ga niet meer mee met de flow, met de hysterie, met al die mensen die ineens online zijn. En als ik de boot mis? Dan mis ik hem maar. Geloven in je eigen kracht dan komt er wel een nieuwe boot. En graag een boot waarin ik mijn ei kwijt kan. Las trouwens ergens iets over de 1% regel. Dat betekent: het lijkt of IEDEREEN iets online doet, maar 99% leest alleen maar op social media en post nooit iets. Dus kennelijk ben ik niet de enige die nog zoekende is.

En uhm, beste zeer gewaardeerde klant: Er komt dus wel een plan, een mooi plan met digitale lessen, online sessies en nog steeds aangevuld met van die heerlijke ouderwetse en effectieve offline (oefen)dagen. Gelikt, gestroomlijnd en effectief! Over een paar weken klaar.

Voor tarieven die u niet kunt weigeren natuurlijk. Mooi voor nu én voor daarna. Voor de nieuwe wereld. Mooie dingen hebben gewoon even tijd nodig. Vandaar dat ik nog niet op het eerste bootje zat :-).

En morgen? Ga ik gewoon weer pannenkoeken bakken als ontbijt.

Verlies nooit het doel uit het oog

En dát mensen. Ik weet het echt heel erg goed: we doen het voor de kwetsbare mensen en we houden op deze manier de zorg met elkaar overeind. Voor mij zijn de maatregelen heel helder. Was Rutte vanaf het begin heel helder en heb ik ook zelf nog gezond verstand. En we gaan het overleven, we gaan het doen. Maar hoe ingrijpend voor die mensen die geraakt, getroffen zijn. Hoe zorgwekkend zijn de beelden van politici/ medici die grote zorgen hebben om ons, voor ons. Wat zeuren we dan over een paar weken/ maanden in quarantaine?

En kijk hoe goed de maatschappij nu al reageert. Van nog geen week geleden overvolle stranden naar nu veel legere straten en parken. Het kwartje begint te vallen bij velen.

Of valt dat tegen? Hmmm ik voel content opkomen voor een nieuwe blog: Social distance: erop of eronder?

Fijn weekend. Stay Healthy!